مشخصات فنی
طول کلی: طول سهتار معمولاً بین ۸۵ تا ۹۵ سانتیمتر است. عرض کاسه: عرض کاسهی سهتار حدود ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر است.
ساز سهتار یکی از سازهای زهی و اصیل موسیقی ایرانی است که به دلیل صدای لطیف و آرامشبخشش، جایگاه ویژهای در بین علاقهمندان به موسیقی سنتی ایران دارد. این ساز شباهتهایی به تار دارد، اما از نظر ساختاری و نحوه نواختن تفاوتهای قابل توجهی با آن دارد. در ادامه به توضیحات بیشتری درباره سهتار میپردازیم:
طول کلی: طول سهتار معمولاً بین ۸۵ تا ۹۵ سانتیمتر است. عرض کاسه: عرض کاسهی سهتار حدود ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر است.
وزن سهتار معمولاً بین ۱ تا ۱٫۵ کیلوگرم است که باعث میشود سبک و قابل حمل باشد.
کاسهی سهتار: کاسهی سهتار معمولاً از چوب توت ساخته میشود و به شکل گلابی است. برخلاف تار، سهتار تنها یک کاسه دارد و روی آن پوست کشیده نمیشود.
دستهی سهتار: دستهی سهتار بلندتر از تار است و از چوب گردو یا فوفل ساخته میشود. روی دسته، پردههایی از جنس روده یا نخ نایلون بسته میشود که تعداد آنها معمولاً بین ۲۵ تا ۲۸ عدد است.
سیمهای سهتار: سهتار، همانطور که از نامش پیداست، در گذشته سه سیم داشت، اما امروزه چهار سیم دارد. سیم چهارم به عنوان سیم «واخوان» استفاده میشود و به غنای صدای ساز کمک میکند. سیمها معمولاً از جنس فولاد یا برنج هستند.
خرک سهتار: خرک سهتار کوچک و معمولاً از جنس استخوان یا چوب ساخته میشود و سیمها از روی آن عبور میکنند.
سهتار با ناخن انگشت اشاره (یا گاهی با مضراب) نواخته میشود. برخلاف تار که از مضراب فلزی استفاده میکند، سهتار با ناخن نواخته میشود و این باعث ایجاد صدایی نرم و لطیف میشود.
نوازنده سهتار معمولاً در حالت نشسته ساز را به صورت افقی روی ران خود قرار میدهد و با دست چپ پردهها را میگیرد و با دست راست سیمها را به صدا درمیآورد.
صدای سهتار به دلیل عدم استفاده از پوست روی کاسه، بسیار نرم و آرام است و حالتی درونی و عرفانی دارد. این ساز برای اجرای موسیقیهای عرفانی، شعرخوانی و همراهی با آواز بسیار مناسب است.
وسعت صوتی سهتار حدود دو اکتاو و نیم است که به نوازنده امکان اجرای ملودیهای متنوع را میدهد.
سهتار در موسیقی سنتی ایرانی، بهویژه در اجرای ردیفهای موسیقی ایرانی، نقش مهمی دارد.
این ساز به دلیل صدای آرام و درونیاش، اغلب در مجالس عرفانی و شعرخوانی استفاده میشود.
سهتار همچنین به عنوان ساز تکنوازی یا همراهیکننده با دیگر سازها مانند تنبور، دف و آواز به کار میرود.
سهتار نسبت به تار کوچکتر است و تنها یک کاسه دارد، در حالی که تار دو کاسه دارد.
سهتار با ناخن نواخته میشود، اما تار با مضراب فلزی.
صدای سهتار نرمتر و آرامتر است، در حالی که صدای تار قویتر و رساتر است.
سهتار چهار سیم دارد، اما تار شش سیم دارد.
استاد ابوالحسن صبا از پیشگامان نوازندگی سهتار و احیای این ساز در دوران معاصر بود.
استاد احمد عبادی از دیگر نوازندگان برجسته سهتار است که نقش مهمی در توسعه تکنیکهای نوازندگی این ساز داشت.
استاد جلال ذوالفنون و استاد محمد رضا لطفی نیز از نوازندگان مشهور سهتار هستند.
سهتار به دلیل صدای لطیف و درونیاش، اغلب با مفاهیم عرفانی و معنوی همراه است.
این ساز برای بیان احساسات عمیق و آرامشبخش بسیار مناسب است و در موسیقی درمانی نیز کاربرد دارد.
سهتار به عنوان یکی از سازهای اصیل ایرانی، نه تنها در موسیقی سنتی، بلکه در فرهنگ و هنر ایران نیز جایگاه ویژهای دارد. این ساز با صدای منحصر به فردش، شنونده را به دنیای درونی موسیقی ایرانی میبرد.